Polle Polle (Langzaam aan)
Door: evelieninafrica
Blijf op de hoogte en volg Evelien
14 Maart 2011 | Kenia, Kisumu
Weer even een verhaaltje!Donderdag begon mijn stage in het ziekenhuis. ’s Ochtends moesten(natuurlijk op z’n Afrikaans)alle papieren nog geregeld worden, Dokter Juliana ontmoeten enz. enz. Ook kun je in Kenia dus 2/3 uur gaan zitten wachten tot dat de dokter(die zichzelf heeeeel belangrijk vindt)eindelijk eens komt opdagen. Gelukkig was Mamma Millicent bij me om het een en ander te regelen!Toen na dik 2uur wachten toch bleek dat de dokter echt niet zou komen is Millicent weggegaan want die moest heel de Nederlandse delegatie van school(Avans en Kellebeek)ophalen. Dus kon ik natuurlijk weer een beste tijd gaan zitten wachten totdat er eindelijk een zuster kwam die mij zou kunnen rondleiden.
Uiteindelijk heb ik een redelijk deel van het ziekenhuis gezien en ben ik toch(heel eigenwijs)begonnen op de Labour ward. Voor de leken onder ons of diegene die geen Engels kunnen, dit is dus waar alle zwangere vrouwen naartoe komen en bevallen.
De zuster zijn allemaal heel aardig maar snappen totaal niet wat ik kom doen. Eerst heb ik een beetje verdwaasd rondgelopen omdat ik niet goed wist wat ik moest doen..Maar vooral ook omdat de rest van de zuster ook niets doen. De eerste bevalling die ik heb gezien(en dat was echt de aller aller eerste!)was gelijk heel heftig. Het kindje was doodgeboren en de moeder was zo verdrietig. Dan houden ze het kind even bij de benen op z’n kop om de moeder de sekse te laten zien en dan wikkelen ze het kind in een doek waar het vervolgens de hele dag in blijft liggen.
Niemand die de moeder troost of iets zegt. Toen ik er naartoe ging en heel zachtjes Polle(I’m sorry for you)zei, was ze verbaasd maar toch kon ze het waarderen. De rest van de bevallingen waren ook heel heftig. Het is totaal niet zo als in Nederland en het is inderdaad zo dat ze in Afrika niet echt gewend zijn om te werken.
De vrouwen komen eerst in de 1st stage room, daar krijgen ze de weeën. Vervolgens lopen(!)ze naar de 2nd stage room, daar bevallen ze en wanneer de 3rd stage is bereikt zijn ze bevallen van een kind en lopen ze naar PNW(Post Natal Ward).
Waar ik heel slecht tegen kan is het feit dat niemand deze vrouwen helpt. In de 1st stage room liggen ze te schreeuwen van de pijn en niemand die er ook maar naar omkijkt. Als de vrouwen liggen te bevallen is er niemand die helpt met puffen of ademhalen of handje vasthouden helemaal niets!
Ik heb geprobeerd een beetje uit te zoeken waarom ze er niets om geven maar ik denk dat het gewoon de manier van doen is. In de 1st stage room heb ik dingen gedaan waar de Keniaanse zusters raar van stonden te kijken..Een vrouw had zo’n pijn, lag heel de tijd te schreeuwen. Ik ben naar haar toe gegaan en heb haar mijn hand gegeven om in te knijpen en heb haar onderrug gemasseerd. Ze hield ineens op met gillen en was me heel dankbaar. Nog een vrouw die als de dood was voor vaginaal onderzoek(dit deed echt heel veel pijn)mocht in mijn hand knijpen, hier was ze zo blij om!
Je zou denken; Kenianen hoe moeilijk kan het zijn…??!!
In Nederland geef je altijd eerst een handje en stel je jezelf voor als je een nieuwe patiënt ziet. Hier wordt er gelijk gevoeld hoeveel ontsluiting je hebt. Zonder ook maar te zeggen wie je bent of wat je doet. Ze vinden het namelijk ook heel raar dat ik bij alles wat ik doe eerst aan de patiënt vraag of zij het wel goed vind dat ik de procedure uitvoer. Maarja dat is dan een geruststelling voor mezelf.
Ook heb ik gelijk om mijn eerste dag een vaginaal onderzoek gedaan om te kijken hoeveel ontsluiting een vrouw had. Want wanneer ze hier 1x iets voor doen dan moet jij het ook kunnen. Vandaar dat er gelijk al werd gezegd of ik even de volgende bevalling kon doen…………………………..
Ik heb toch even uitgelegd dat het zo dus niet werkt, al helemaal niet in Nederland.
Ze hebben veel te hoge verwachtingen van de Mzungu’s. Ze denken dat je praktisch een chirurg bent want je studeert wel helemaal in het dure Nederland. Ik geloof niet dat ze helemaal snappen dat ik kom om dingen te leren. Na vandaag had ik het echt even helemaal gehad met Kenia en alle mensen. Hoe ze hier met elkaar omgaan is gewoon niet normaal. Iedereen zou dit eens een keer moeten ervaren, dan leer je je eigen Hollandse leventje pas echt te waarderen. Vooral de mensen die je altijd steunen en er altijd voor je zijn, aangezien hier niemand voor elkaar klaarstaat. Niet eens als je ligt te bevallen.
De volgende dag ging het al beter. Ik ben heel de dag met Zuster Habart opgetrokken(een echte non)zij heeft me een hoop verteld en betrok me ook bij een hele hoop dingen. We gingen met een vrouw naar een andere afdeling om een echo te laten maken(dacht ik)totdat ik dus een blauwe OK jas aankreeg en een mutsje, heb ik even echo verstaan in plaats van keizersnede.
Dus wij bij die operatie, een groot bloedbad. De studenten chirurgie in Nederland oefenen eerst op een lijk, hier oefenen ze gelijk om een levend mens. Dus moest de dokter weer ingrijpen voor er van alles misging. Toen was de pols gezakt naar 39 de bloeddruk was 150/40, dit is niet normaal en dat gaat dat apparaat piepen en moet er ingegrepen worden. In plaats van in te grijpen loopt er iemand naar het apparaat om het geluid uit te zetten zodat ze het ‘irritante-maar niet echt onbelangrijke’ piepje niet meer kunnen horen.
Uiteindelijk na een hoop gefriemel en gehannes kwam er een kind uit. Zuster Habart stond klaar om het kind aan te nemen en gelijk te reanimeren. Toen zei ineens iemand tegen mij: ‘Can you get the next baby because it’s a twin’ heel fijn dat ze in Afrika geen echo’s gebruiken en je dus niet weet of je 1 of 2 kinderen aan het baren bent.
Ik was blij dat ik geen extra set steriele handschoenen bij had, want om nu al gelijk een pasgeboren baby te reanimeren, ik weet niet eens wat ik moet doen!
Iemand anders geroepen die kwam reanimeren, gelukkig gingen beide baby’s(jongetje en een meisje)na een tijdje huilen en dat is natuurlijk een goed teken.
Na al het heftige gedoe van de afgelopen dagen werd ik uitgenodigd om met de leraren van school te gaan eten. In Kiboko Bay, vet chique tent met alleen maar heel duur eten. Ik dacht gelijk: oeps dat kan ik niet betalen, toen kwam de verrassing dat het dus werd betaald voor ons :)
Hele mooie zonsondergang gezien en heerlijk gegeten. Ook heb ik Kelly en Marloes leren kennen, ik ben blij dat ik met Kelly kan praten over alle dingen die in het ziekenhuis gebeuren en mij zo verbazen(Kelly is doktersassistente)en Marloes is gewoon een knettergekke Brabander waar ik heerlijk plat mee kan ouwehoeren. Daarna zijn Marloes en Kel nog wat komen drinken op de Rooftop, dit was echt supergezellig. Voor hun iets té gezellig want de volgende ochtend gingen hun al om half9 naar Nyalenda. Ik heb heerlijk uitgeslapen(voor zover dat kan hier in ontzettend-heet-en-drukke-mensen-Kenia)en ben toen ook naar Nyalenda gegaan. In Nyalenda staat het Catholic Centre waar alle straatkinderen worden opgevangen. Dit centre wordt helemaal opgeknapt en daar kunnen later kinderen in geschoold worden. We hebben heel de dag geschilderd, geschilderd en geschilderd. Daarna alles gepoetst en opgeruimd :) Nu is de reling bijna klaar en alle kindjes zitten telkens met verbazing te kijken als wij bezig zijn. Wat een heerlijke jong lopen daar rond!
Na Nyalenda is iedereen eerst thuis lekker gaan douchen en daarna zijn we met heel de groep studenten uit eten geweest bij de Green Garden. Na 3uur wachten kregen we eindelijk ons eten, jammer genoeg was het niet zoveel soeps. Daarna zijn we nog naar de Rooftop gegaan om daar met z’n alle wat te gaan drinken. Supergezellig, en dan vliegt de tijd. Marloes en Kelly gaan jammer genoeg vandaag weer terug naar Rangala maar ik ga vanmiddag wel lekker zwemmen bij Kiboko Bay samen met Jessica en Maaike(wat een Nederlandse gezelligheid toch allemaal!)
Binnenkort gaan we ook met alle studenten naar Kakamega, het regenwoud en ik ga sowieso met Maaike paardrijden in Hell’s Gate, een National Park. Er staan dus een hoop leuke en gezellige dingen op de planning! Hopelijk heb ik vanmiddag na het zwemmen nog zin om even naar m’n project te kijken want de ideeën en plannen komen nu een beetje naar boven. Dan nog maar zien of de Kenianen bereid zijn om een beetje te veranderen….
Liefs xx
Uiteindelijk heb ik een redelijk deel van het ziekenhuis gezien en ben ik toch(heel eigenwijs)begonnen op de Labour ward. Voor de leken onder ons of diegene die geen Engels kunnen, dit is dus waar alle zwangere vrouwen naartoe komen en bevallen.
De zuster zijn allemaal heel aardig maar snappen totaal niet wat ik kom doen. Eerst heb ik een beetje verdwaasd rondgelopen omdat ik niet goed wist wat ik moest doen..Maar vooral ook omdat de rest van de zuster ook niets doen. De eerste bevalling die ik heb gezien(en dat was echt de aller aller eerste!)was gelijk heel heftig. Het kindje was doodgeboren en de moeder was zo verdrietig. Dan houden ze het kind even bij de benen op z’n kop om de moeder de sekse te laten zien en dan wikkelen ze het kind in een doek waar het vervolgens de hele dag in blijft liggen.
Niemand die de moeder troost of iets zegt. Toen ik er naartoe ging en heel zachtjes Polle(I’m sorry for you)zei, was ze verbaasd maar toch kon ze het waarderen. De rest van de bevallingen waren ook heel heftig. Het is totaal niet zo als in Nederland en het is inderdaad zo dat ze in Afrika niet echt gewend zijn om te werken.
De vrouwen komen eerst in de 1st stage room, daar krijgen ze de weeën. Vervolgens lopen(!)ze naar de 2nd stage room, daar bevallen ze en wanneer de 3rd stage is bereikt zijn ze bevallen van een kind en lopen ze naar PNW(Post Natal Ward).
Waar ik heel slecht tegen kan is het feit dat niemand deze vrouwen helpt. In de 1st stage room liggen ze te schreeuwen van de pijn en niemand die er ook maar naar omkijkt. Als de vrouwen liggen te bevallen is er niemand die helpt met puffen of ademhalen of handje vasthouden helemaal niets!
Ik heb geprobeerd een beetje uit te zoeken waarom ze er niets om geven maar ik denk dat het gewoon de manier van doen is. In de 1st stage room heb ik dingen gedaan waar de Keniaanse zusters raar van stonden te kijken..Een vrouw had zo’n pijn, lag heel de tijd te schreeuwen. Ik ben naar haar toe gegaan en heb haar mijn hand gegeven om in te knijpen en heb haar onderrug gemasseerd. Ze hield ineens op met gillen en was me heel dankbaar. Nog een vrouw die als de dood was voor vaginaal onderzoek(dit deed echt heel veel pijn)mocht in mijn hand knijpen, hier was ze zo blij om!
Je zou denken; Kenianen hoe moeilijk kan het zijn…??!!
In Nederland geef je altijd eerst een handje en stel je jezelf voor als je een nieuwe patiënt ziet. Hier wordt er gelijk gevoeld hoeveel ontsluiting je hebt. Zonder ook maar te zeggen wie je bent of wat je doet. Ze vinden het namelijk ook heel raar dat ik bij alles wat ik doe eerst aan de patiënt vraag of zij het wel goed vind dat ik de procedure uitvoer. Maarja dat is dan een geruststelling voor mezelf.
Ook heb ik gelijk om mijn eerste dag een vaginaal onderzoek gedaan om te kijken hoeveel ontsluiting een vrouw had. Want wanneer ze hier 1x iets voor doen dan moet jij het ook kunnen. Vandaar dat er gelijk al werd gezegd of ik even de volgende bevalling kon doen…………………………..
Ik heb toch even uitgelegd dat het zo dus niet werkt, al helemaal niet in Nederland.
Ze hebben veel te hoge verwachtingen van de Mzungu’s. Ze denken dat je praktisch een chirurg bent want je studeert wel helemaal in het dure Nederland. Ik geloof niet dat ze helemaal snappen dat ik kom om dingen te leren. Na vandaag had ik het echt even helemaal gehad met Kenia en alle mensen. Hoe ze hier met elkaar omgaan is gewoon niet normaal. Iedereen zou dit eens een keer moeten ervaren, dan leer je je eigen Hollandse leventje pas echt te waarderen. Vooral de mensen die je altijd steunen en er altijd voor je zijn, aangezien hier niemand voor elkaar klaarstaat. Niet eens als je ligt te bevallen.
De volgende dag ging het al beter. Ik ben heel de dag met Zuster Habart opgetrokken(een echte non)zij heeft me een hoop verteld en betrok me ook bij een hele hoop dingen. We gingen met een vrouw naar een andere afdeling om een echo te laten maken(dacht ik)totdat ik dus een blauwe OK jas aankreeg en een mutsje, heb ik even echo verstaan in plaats van keizersnede.
Dus wij bij die operatie, een groot bloedbad. De studenten chirurgie in Nederland oefenen eerst op een lijk, hier oefenen ze gelijk om een levend mens. Dus moest de dokter weer ingrijpen voor er van alles misging. Toen was de pols gezakt naar 39 de bloeddruk was 150/40, dit is niet normaal en dat gaat dat apparaat piepen en moet er ingegrepen worden. In plaats van in te grijpen loopt er iemand naar het apparaat om het geluid uit te zetten zodat ze het ‘irritante-maar niet echt onbelangrijke’ piepje niet meer kunnen horen.
Uiteindelijk na een hoop gefriemel en gehannes kwam er een kind uit. Zuster Habart stond klaar om het kind aan te nemen en gelijk te reanimeren. Toen zei ineens iemand tegen mij: ‘Can you get the next baby because it’s a twin’ heel fijn dat ze in Afrika geen echo’s gebruiken en je dus niet weet of je 1 of 2 kinderen aan het baren bent.
Ik was blij dat ik geen extra set steriele handschoenen bij had, want om nu al gelijk een pasgeboren baby te reanimeren, ik weet niet eens wat ik moet doen!
Iemand anders geroepen die kwam reanimeren, gelukkig gingen beide baby’s(jongetje en een meisje)na een tijdje huilen en dat is natuurlijk een goed teken.
Na al het heftige gedoe van de afgelopen dagen werd ik uitgenodigd om met de leraren van school te gaan eten. In Kiboko Bay, vet chique tent met alleen maar heel duur eten. Ik dacht gelijk: oeps dat kan ik niet betalen, toen kwam de verrassing dat het dus werd betaald voor ons :)
Hele mooie zonsondergang gezien en heerlijk gegeten. Ook heb ik Kelly en Marloes leren kennen, ik ben blij dat ik met Kelly kan praten over alle dingen die in het ziekenhuis gebeuren en mij zo verbazen(Kelly is doktersassistente)en Marloes is gewoon een knettergekke Brabander waar ik heerlijk plat mee kan ouwehoeren. Daarna zijn Marloes en Kel nog wat komen drinken op de Rooftop, dit was echt supergezellig. Voor hun iets té gezellig want de volgende ochtend gingen hun al om half9 naar Nyalenda. Ik heb heerlijk uitgeslapen(voor zover dat kan hier in ontzettend-heet-en-drukke-mensen-Kenia)en ben toen ook naar Nyalenda gegaan. In Nyalenda staat het Catholic Centre waar alle straatkinderen worden opgevangen. Dit centre wordt helemaal opgeknapt en daar kunnen later kinderen in geschoold worden. We hebben heel de dag geschilderd, geschilderd en geschilderd. Daarna alles gepoetst en opgeruimd :) Nu is de reling bijna klaar en alle kindjes zitten telkens met verbazing te kijken als wij bezig zijn. Wat een heerlijke jong lopen daar rond!
Na Nyalenda is iedereen eerst thuis lekker gaan douchen en daarna zijn we met heel de groep studenten uit eten geweest bij de Green Garden. Na 3uur wachten kregen we eindelijk ons eten, jammer genoeg was het niet zoveel soeps. Daarna zijn we nog naar de Rooftop gegaan om daar met z’n alle wat te gaan drinken. Supergezellig, en dan vliegt de tijd. Marloes en Kelly gaan jammer genoeg vandaag weer terug naar Rangala maar ik ga vanmiddag wel lekker zwemmen bij Kiboko Bay samen met Jessica en Maaike(wat een Nederlandse gezelligheid toch allemaal!)
Binnenkort gaan we ook met alle studenten naar Kakamega, het regenwoud en ik ga sowieso met Maaike paardrijden in Hell’s Gate, een National Park. Er staan dus een hoop leuke en gezellige dingen op de planning! Hopelijk heb ik vanmiddag na het zwemmen nog zin om even naar m’n project te kijken want de ideeën en plannen komen nu een beetje naar boven. Dan nog maar zien of de Kenianen bereid zijn om een beetje te veranderen….
Liefs xx
-
14 Maart 2011 - 20:05
Irene :):
woow wat eeen heftig verhaal, ik zie dat je het zwaar hebt, maar ook naar je zin hebt! Volgens mij is het echt wel moeilijk om zoveel grootse dingen te zien en misschien uit te voeren!
Nou, ik hoop dat je het volhoud, en veel ervaring er mee opdoet! Mis je wel hoor zuss!
Kusjees <3 -
14 Maart 2011 - 21:35
Yoeki:
Hee Evelientje! Wat een verhalen zeg. Totaal anders dan hier in Nederland lees ik.. Raar. Maar ik vind het goed van je dat je het anders doet dan de andere! Heel veel plezier en succes! Ik wacht weer tot het volgende verhaal. Xx -
15 Maart 2011 - 07:10
Rob En Marianne:
Wat een ervaringen doe je op, koester en bewaar ze goed!
Het is goed te horen dat je je tijd goed doorkomt en leuke mensen hebt om de ervaringen mee te delen.
Leuk om je verhaal te lezen, zo gaat het voor ons ook echt leven.
Heel veel liefs en dikke knuffel van ons! -
15 Maart 2011 - 07:53
Reinder Luinge:
Allemensen, nu hoor je uit eigen ervaring wat we allemaal eigenlijk wel verwachtten namelijk dat de medische zorg in Kenia op z'n minst anders is als bij ons. Je maakt nogal wat mee, maar ik denk wel dat je heel veel leert. En ook ziet dat het hier nog niet zo slecht is. Hou je taai en groetjes, ook van Oma.
Opa Reinder -
15 Maart 2011 - 10:59
Jos En Marian:
goed dat je je grenzen aangeeft in het ziekenhuis,en dat je alles op jou manier benaderd.Als ik kon kwam ik naar je toe,zodat we samen zouden kunnen werken.Dikke kus -
15 Maart 2011 - 12:15
Robbin:
Woooh eef wat een ongelooflijke verhalen joh.. wel ontzettend tof om te lezen.. maar wel echt heftig!
Wel echt goed van je dat je je niet te veel aanpast aan de stijl daar in Kenia, dat je nog 'menselijk' blijft naar de patiënten toe.. echt goed.
kan niet wachten om je volgende verhaal te lezen joh.
we missen je wel hoor eef, je moest eens weten hoe vaak we het hier thuis over jou hebben nou.. haha. zeker als we weer een update van jou, je moeder of mij hebben haha ^^
doe je ding daar,
KUUUUUS <3 ly -
15 Maart 2011 - 19:34
Ab:
Goed te lezen dat het je goed gaat! Leuk om je daar te ontmoeten na de eerste dagen en nu te lezen dat je je draai gevonden hebt. Wat goed van je dat je ook aan het schilderen geslagen bent. Ik werd al moe als ik zag wat er nog allemaal gebeuren moest :) -
17 Maart 2011 - 11:25
Lieke:
hee eef! Zo wel even heftig om te lezen hoe het er daar aan toe gaat.. Dat is wel even anders dan hier in Nederland. Wel knap van je hoe jij daar dan mee omgaat, echt top van je!
Fijn om te horen dat je ook leuke mensen hebt ontmoet om leuke en gezellige dingen mee te gaan doen! Geniet daarvan en natuurlijk ook veel succes!! Liefs en een dikke kus! -
18 Maart 2011 - 14:33
Bianca En Erik:
Wat heftig om te lezen zeg!! Je hebt al een hoop meegemaakt! Geniet van je tijd daar! Ik kijk uit naar je volgende verhaal!! Kusss -
21 Maart 2011 - 15:33
Nadyce:
Klink echt super zwaar, maar ook zó interessant! Vind het echt knap van je wat je daar allemaal doet. Ik zal je blijven volgen komende tijd :). Als jouw project eindigt, begint de mijne zowat.. Pff, duurt nog te lang voor mijn gevoel. Nog veel sterkte, maar ook plezier gewenst vanuit het vandaag best warme Nederland :). xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
