Tabian Baja!

Dat betekend slecht gedrag in het Swahili. Deze week ben ik weer veel mensen met tabian baja tegengekomen en ik merk dat ik het ook steeds meer zelf ga doen(slecht teken!). Om te beginnen word ik helemaal gek van alle mensen die constant ‘blanke’ naar je roepen, de mannen die denken dat je binnen een oogwenk wil trouwen en de onsmakelijke gewoontes die de mensen hier hebben. Maar laat ik beginnen met het verloop van deze week!

Maandag ben ik gewoon ’s ochtends gaan werken. Ik kan er gewoon niet aan wennen dat de vrouwen hier in Kenia zo slecht behandeld worden. Het gedonder begon al bij binnenkomst, gelijk kwam weer de vraag waar ik het hele weekend was geweest en ow wee als ik iets leuks was gaan doen want dan vragen ze allemaal gelijk waarom ik hun niet heb meegenomen… Ik heb de hele dag geassisteerd bij de bevallingen. Dit houdt in dat je dingen zoals gazen, tangen en scharen aangeeft. Ook moet je de moeder 1 minuut na de bevalling een injectie geven, navelstreng doorknippen, helpen bij het uithalen van de placenta, het kindje wegen, het kindje een injectie geven en een naamkaartje en een spulletje in de ogen van het kindje doen wat schijnbaar blindheid voorkomt. Ook moet je zorgen dat de vrouw stil blijft liggen in het geval van een episiotomie(inknippen)zodat ze weer dichtgehecht jan worden. Ook al doen veel vrouwen(en sommige mannen)hun werk, op hun manier, erg goed maar ik kan er gewoon niet aan wennen. Alles moet met brute kracht maar wel allemaal erg langzaam. De vrouw moet zich maar niet aanstellen omdat de verpleegsters hun werk goed moeten kunnen doen. Gelukkig ben ik vandaag wel meerdere keren gezegend door God(jaja, echt waar..Evelien die nooit in de kerk komt en totaal niet gelovig is…)omdat de vrouwen zo blij waren dat ze hun verhaal kwijt konden bij mij of in mijn hand mochten knijpen als iets pijn deed. Wederom werkte het masseren van de rug bij veel vrouwen erg goed tegen de weeën en dat zijn de dingen die maken dat ik dit werk toch waardeer en toch denk; ‘dit is waarom ik hier in dit ziekenhuis ben!’. ’s Middags ben ik lekker met Maaike wezen zonnen op Kiboko Bay. Ik ben echt ontzettend verbrand!(En ja moeders, ik heb me écht wel ingesmeerd met factor 50…)Die mzungu huid van mij kan duidelijk nog niet tegen de Keniaanse zon. Toen ik mijn ligbedje verliet om weer richting huis te gaan merkte ik nog niets van mijn verbrande billen en rug.. Eenmaal thuis was ik gaan douchen en had ik een salade gemaakt en gegeten die er na 10 minuten via dezelfde weg weer uitkwam. Ik voelde me echt heel beroerd dus ben ik op tijd naar bed gegaan. Ik was zo verbrand dat ik niet kon slapen en alleen maar op mijn buik kon liggen.

De volgende ochtend wist ik het zeker! Ik had een zonnesteek. Ik was toch van plan om te gaan werken maar toen ik opstond viel ik zowat om van de duizeligheid en misselijkheid. Echt balen want ik zou vandaag bij Maaike gaan logeren… Dus ik ben toch maar terug in mijn bed gaan liggen. Rond een uur of 3 kwam Maaike mij verzorgen met een zakje chips en een flesje cola. Gelukkig werkte dit(en de aanwezigheid van Maaike!)tegen mijn zieke gevoel. We gingen eerst naar de markt om fruit te halen want ik zou toch lekker pannenkoeken gaan eten bij Maaike thuis. Ja ja in Nyalenda kunnen de Kenianen gewoon pannenkoeken bakken! En lekkere ook! :) Als dank dat ik mocht blijven eten en logeren hadden Maaike en ik samen een fruitsalade gemaakt. Fruit zien ze hier ook als toetje en verwennerij. We hebben nog even buiten gezeten met een drankje en zijn daarna al op tijd naar bed gegaan omdat we helemaal kapot waren. Ook deze nacht was voor mij geen feest, slapen deed ik amper en als ik even sliep moest ik weer naar de wc of hield Maaike me wakker met haar gebrabbel. Maaike denkt namelijk dat ze, door de malariapillen, hele verhalen tegen me moet vertellen terwijl ik gewoon probeer te slapen.. Dus na een hoop gedraai, een beetje slaap en plassen op een emmertje(want je kan hier dus ’s nachts ook niet naar buiten om te plassen…)was het al weer ochtend.

Na het ontbijt hadden we besloten baantjes te gaan trekken. Eerst moesten we naar Pandipiri om iets te regelen en daarna konden we naar het zwembad. Ik heb 50 baantjes gezwommen tussen de beestjes door(schepnetjes kennen ze hier niet denk ik)met als gevolg dat nu mijn gezicht ook verbrand was. De vrouw van de beveiliging vond het echt jammer dat we gestopt waren met zwemmen omdat ze het graag zou willen leren maar we waren echt kapot! We zijn na het zwemmen terug gegaan naar Nyalenda want we wisten dat we chiapatti met green grumbs zouden krijgen voor lunch. Echt heel lekker, chiapatti is een soort warme wrap en green grumbs zijn bonen. Maaike was alleen even vergeten dat het bible charing was op de woensdagmiddag. Helaas het eten moest dus nog even(dus in Afrika is dat heeeel lang)op zich wachten. Vader Hans vroeg nog of we er gezellig bij kwamen zitten, bij bible charing, dacht het niet. Na eindelijk geluncht te hebben zijn Maaike en ik terug gegaan naar de Rooftop om te internetten. We zouden samen een salade maken maar we hadden allebei geen honger dus hebben we maar een tomaat gegeten. Toen we klaar waren op internet ging Maaike weer terug naar huis en ging ik weer proberen te slapen. De laatste tijd slaap ik erg slecht en ben ik vaak ook erg down maar dit komt waarschijnlijk door de malariapillen. Die pillen werken echt op je hersenen en versterken elk negatief gevoel dat je hebt. Dus als ik me even alleen voel dan lijkt het alsof ik al 60 jaar in m´n uppie in Kenia zit en dat niemand aan me denkt. Dus misschien wil ik stoppen met de malariapillen, die dingen zijn echt rotzooi voor je lijf en vooral voor je hersenen. Maar eerst maar even kijken of het ook echt aan de pillen ligt.

De volgende dag ben ik eerst naar het ziekenhuis gegaan. Ik voelde me nog steeds niet goed van die zonnesteek maar ik heb mezelf er maar overheen gezet. Eerst weer de ellendige rit met de matatu, ik had ook echt geen zin om te onderhandelen. Daarna liep ik het ziekenhuis binnen ook nog eens te laat omdat die matatu een weg pakte die 3x zo lang duurde en ook nog eens ging tanken. Ze vroegen zich natuurlijk af waar ik was en ik vertelde dat ik ziek was geweest en me absoluut niet goed voelde. Als je dit tegen een Nederlander verteld zou diegene vragen hoe het met je is en wat je had. Hier zeggen ze alleen ´oké´. Fijn dat die mensen hier zo bezorgd om me zijn. Ik stapte bij second stage binnen, waar ze de bevallingen doen, en toen moest ik weer bijna overgeven. De stank leek veel erger dan normaal en ik dacht eerst dat het aan mij lag, omdat ik me niet lekker voelde. Toen keek ik in de bak waar ze de dode kindjes in leggen. In de bak lagen 3 kindjes waarvan er 2 al meer dan 3 dagen lagen. Hier in het ziekenhuis maken ze onderscheidt in dode kindjes. Je hebt een MSB en een FSB, Macerated Still Birth wanneer een kindje al dood was in de buik en een Fresh Still Birth wanneer een kindje tijdens de bevalling overlijdt door bijvoorbeeld een navelstreng om de nek.(Op deze afdeling heb je ongeveer 15 MSB of FSB’s per maand!!!!!!!) Twee van de drie kindjes die er lagen waren MSB’s. Dit betekend dus dat deze kindjes wel een paar weken dood kunnen zijn. Soms merken ze pas na een week of twee weken dat een kindje geen hartslag meer heeft. Als een vrouw bevalt van een MSB kind, is dit kind ook vaak al aan het ’ontbinden’. De huid komt los, lichaam is vervormd en het stinkt enorm kun je nagaan als zo’n kindje er al langer als drie dagen ligt. Daarna moest ik echt even gaan zitten, ademhalen en proberen om niet in janken uit te barsten. Toen er iemand kwam om het dode kindje op te halen en vervolgens bijna het verkeerde kind meenam(in een plastic zak), was de maat vol. Ik ging naar huis. Dit was wel waren wel weer even genoeg schokkende dingen voor vandaag.

Gelukkig ging Maaike die middag met haar project beginnen waar ik zou komen helpen dus kon ik ook heel mijn verhaal aan haar kwijt! Die middag zijn we begonnen met het schuren van 80 stoeltjes….
Vrijdagochtend 8 april, wat een mooie dag om te klussen! Wij zouden wel even de basisschool van Pandipiri, sloppenwijk, gaan opknappen. Alsof onze levens ervan af hingen hebben we stoelen staan schuren. Mijn handen waren al helemaal rood en kapot maar nu is er echt niets meer van over. Na een hele dag schuren had ik het ook echt gehad met het klussen en Maaike wist ook niet meer waar ze in vredesnaam aan begonnen was.

Toen op zaterdag eenmaal alle stoeltjes en tafeltjes geschuurd waren kon het schilderen beginnen. Maaike wilde eerst de muren ook nog schilderen maar daar heeft ze vanaf gezien. Ze zag het even niet meer zitten. De Kenianen die kwamen helpen wisten alles beter, vooral omdat ze vonden dat zij meer van schilderen af wisten en omdat zij mannen zijn. Ze maken klakkeloos potten verf open en beginnen te mengen met terpentine, terwijl het dan verf op waterbasis is. Hele discussie over wat er nu gedaan moest worden en dat ze ons niet snapte…Listen, just listen.. Nee we willen niet meer luisteren naar hoe jullie het willen! Het gaat vanaf nu op onze manier, de mzungu manier, en niet anders! Dus toch maar eerst alle 80 stoeltjes en wat tafels in de grondverf zodat we maandag kunnen starten met de kleurtjes. Tijdens het klussen ging mijn telefoon en belde mijn pappa even om te kletsen! Wat een verrassing… Ik wist niet dat hij me zou bellen en ik heb nog niemand fatsoenlijk aan de telefoon gehad sinds ik hier zit. (Jeroen heeft me een keer gebeld maar toen was de verbinding zo slecht dat ik hem amper kon verstaan en als ik hem verstond klonk zijn stem als die van een ouwe vent :S ). Echt superfijn om weer even wat van thuis te horen en gezellig te kletsen over hoe het thuis gaat en over hoe ik het hier heb. Het is toch wel even slikken als je hoort dat ze je erg missen en hoe gezellig het thuis is en dat het in Nederland ook gewoon lekker weer is… Gewoon lekker rustig in de tuin, of naar de boot ver weg van alle ellende van hier. IK MIS NEDERLAND… en de Nederlanders om niet te vergeten!Vooral mijn familie en vrienden (en de rest die ik lief vind:) )!!!

Rond een uur of 2 kwam Ellen, een Nederlandse meid die vrijwilligerswerk doet in Oeganda. Echt supergezellig! We zijn eerst naar de Rooftop gegaan om te lunchen en daarna zijn we een rondje door town gelopen. We zijn ook door het sportpark gelopen waar we in een zweefmolen zijn gestapt. Na nog geen 2 minuten wilde we er ook weer heel graag uit omdat we er erg misselijk van werden. In het park zitten heel veel straatjongens die lijm snuiven. Ik liep gewoon niets vermoedend door dat park, toen er opeens een jongetje mijn arm pakte. Hij begon mijn arm te kussen en wreef over mijn buik, ik wist echt even niet wat ik hier nou weer mee moest… typisch geval van tabian baja… Die Kenianen snappen echt niet wat wel en niet gepast is. Daarna zijn we weer naar de Rooftop gegaan waar ik eerst mijn arm grondig heb gewassen en daarna heb ik Maaike geholpen met het schrijven van haar weblog. Ik ben ook even heerlijk gaan douchen en toen ik in de spiegel keek schrok ik me helemaal kapot. Heel mijn rug zit vol met blaren, van de verbrandheid. Ziet er niet goed uit…Ik ben ook weer heel benieuwd hoe ik deze avond zal slapen!

Zondagochtend word ik om 9uur verwacht om naar de kerk te gaan…. Ja, dat lezen jullie goed. Ik heb mijn duivelshoorntjes alvast in de kast gelegd! Ellen is namelijk christelijk en gaat dus iedere zondag naar de kerk. Dus wij dachten: laten we gezellig meegaan. Ik wil sowieso wel zien hoe het er hier aan toe gaat in de kerk. Ik hoop op een echte zwarte-gospel-zing-en-dans-kerk-zoals-je-altijd-in-de-film-ziet…Maar ik betwijfel het!
Tot het volgende verhaal maar weer!

Liefs xx