Heftig!

Hallo lieve allemaal!

Zondagochtend vertrokken we(Ellen, Evelien en ik)richting Oeganda. We hadden een plaats helemaal voorin de bus geboekt, vanwege wagenziekte, maar we zaten heeeeeelemaal achterin

Gelukkig stonden we al strak van de medicijnen dus dat reispilletje kon er ook nog wel bovenop, waardoor we snel onder zeil waren.
Helaas duurde de busrit van 3 uur wel 6uur!!
Eenmaal bij de grens van Oeganda mochten we eerst door een securitypoortje, die aan alle kanten aan het piepen was maar omdat wij blank waren mochten we gewoon doorlopen….!

Na het regelen van het visum gingen we een stukje wandelen naar de bus. We liepen nu niet meer in Kenia en niet meer in Oeganda, Niemandsland dus! Het zat hier vol met straatjongens die vroegen om geld en eten en een man vond het wel grappig om mij een kind aan te bieden voor weinig geld omdat hij een hele goede landbouwmachine zou zijn. Deze meneer vond het echt niet leuk dat ik dat jongetje niet mee wilde nemen.. Na de dodelijke busrit stapte we de bus uit, langs de snelweg, waar er ongeveer 10 piki piki mannen op ons af kwamen die allemaal teveel geld vroegen. Uiteindelijk gingen we voor een redelijke prijs, bepakt en bezakt naar het hotel dat Ellen voor ons geboekt had. Daar aangekomen hebben we onze spullen weggezet en zijn we naar 2 Friends gegaan om te eten. We hebben echt heerlijk gegeten en zijn daarna lekker gaan slapen. Achterop de piki besefte ik wel dat ik me in Kisumu eigenlijk best thuis voelde.
Maandagochtend zou Ellen op tijd bij ons hotel staan voor de grote dag van het bungeejumpen! :)

Na een uur op Ellen te hebben gewacht zijn we eerst wezen pinnen. Dit bleek nog een hele opgave omdat alle pinautomaten leeg waren en de stroom er overal af lag. We hadden echt geld nodig maar het zag er naar uit dat we nog heel lang moesten wachten. We zijn dus eerst maar ons busticket terug naar Kisumu gaan boeken. Op weg naar het boekingskantoor vertelde een vriendelijke Indiër ons dat de pinautomaat weer werkte! :) We gingen eerst ons ticket terug boeken. Normaal gesproken was de prijs 45.000 Oegandese shilling, nu wij er waren was de prijs ineens veranderd naar 50.000.:( Ook konden we niet op woensdagavond terug ,wat eigenlijk de bedoeling was, schijnbaar had dat met Pasen te maken. Dus wij wilde de bus van donderdagochtend boeken maar wel voor de normale prijs van 45.000. Wij waren het er totaal niet mee eens en wilde het bewijs van de plotselinge prijsverandering zien! Na een hoop op en neer gebel kwam er een getyp-ext velleke tevoorschijn. We waren er nu zeker van dat we belazerd werden maar aangezien er geen andere busmaatschappij was, moesten we wel voor deze prijs boeken. Na het boeken gingen we weer proberen te pinnen en toen onze portemonneetjes vol zaten met monopolygeld konden we ons uit gaan leven op de souvenirwinkeltjes in Jinja. Al snel kwamen we erachter dat ze allemaal dezelfde spullen hadden als in Kisumu. Na het(snel)winkelen gingen we bij een lokaal tentje Oegandese geit eten.. Maaike wist zeker dat ze de ballen en hoeven van de geit op haar bord had liggen :S Ellen zat lekker te smullen en ik hing bijna in de gordijnen omdat er een dikke kakkerlak over de vloer liep!

Na de lunch zijn we met een tas vol spullen naar het weeshuis gegaan. Dit weeshuis is opgezet door een Amerikaanse vrouw en Oegandese man en kan alleen maar voort blijven bestaan door middel van giften. Het weeshuis heeft voornamelijk kinderen met aids die daardoor ook nog allerlei andere problemen hebben. Ik was erg geschrokken van de ondervoeding en hoe de kindjes eruit zagen. Dit was erg aangrijpend en niet te bevatten. Het was mooi om te zien dat de spullen gelijk verdeeld werden onder de kinderen en dat ze echt heel trots en dankbaar waren voor alles. De kleren werden gelijk aangetrokken en de bellenblaas ging mee in bed. :) Na een heleboel ‘Thank you mami!!!!’ gingen we op naar het bungeejumpen!

We kwamen aan bij de Nile high bungee, wat echt een verschrikkelijk stuk was achterop de piki, bleek dat onze reservering niet was doorgekomen…:S We hadden minstens 4 bevestigingsmails gekregen maar niemand wist dat wij kwamen bungeejumpen..:s We hadden geluk dat er een andere mzungu rondliep die zo soepel was om ons, in zijn vrije tijd, aan een elastiekje te binden! :) We moesten eerst een trap op en eenmaal boven kregen we wat instructies, eerst werd er bij mij een handdoekje en touwtje om mijn enkels gebonden en daarna bij Maaike. Echt bizar dat we naar beneden gaan springen met alleen een handdoekje, touwtje en een paar elastiekjes! :O Toen we ‘stevig’ vast zaten gebonden mochten we voorzichtig over het platform naar voren schuifelen om vervolgens met onze tenen over de rand te gaan staan…. Dit duurde even want dit was toch eigenlijk best wel eng! (Vooral met een man die heel de tijd in je oor staat te schreeuwen: ‘’Don’t look down, don’t look down!What ever you do don’t look down!!!’’). Uiteindelijk mochten we elkaar stevig omhelzen, wat dus betekende dat we alles los moesten laten en echt met onze tenen over de rand stonden. De behulpzame mzungu ging heel hard in het Luganda aftellen en toen mochten we naar beneden springen!!! Op 1 zijn we al gillend naar beneden gegaan :P Het was echt SUPERVET :) Op het eind moesten we ineens een peddel vangen en belandde we met onze(toen nog droge)billen in een zeiknatte boot.. De handdoekjes en touwtjes werden losgemaakt en nog erg onder de indruk en trillend van de adrenaline mochten we fijn een eind naar boven lopen :S Boven aangekomen stond Ellen braaf op ons te wachten en wisten de mensen aan de bar dat Maaike en ik samen waren gesprongen! Mevrouw Schreeuw en Mevrouw Gil!Zelf waren we echt supertrots op onszelf dat we gewoon zonder gezeik en gezever zijn gesprongen! :) Daarom even een borreltje om te proosten :)
Na de diepe sprong zijn we snel wat droogs aan gaan trekken om het project van Ellen te bezoeken. Ellen werkt in een weeshuis met gehandicapten kindjes en kinderen met aids. Het was erg leuk om te zien waar Ellen werkt en het voelde gelijk heel erg huiselijk. We hadden wat rondgelopen en kennis gemaakt met de kinderen en we waren eigenlijk de tijd een beetje vergeten waardoor het al pikkedonker was. Het was ook echt tijd om te eten maar omdat Ellen erg afgelegen woont was het een hele opgave om een piki te vinden. Maar uit het niets stond daar ineens een piki piki meneer, deze beste man dacht dat wij wel met zijn 3en bij hem op zijn brommer konden!:O Daar gingen we; lekker knus op weg naar het restaurant wat eigenlijk best ver bleek te zijn.. Het grootste deel van de weg was onverhard en de chauffeur wist eigenlijk niet precies waar hij moest zijn, dus was het voor mij niet prettig helemaal achterop! We waren het er ook echt wel over eens dat wat we nu aan het doen waren absoluut niet veilig was! :s Gelukkig kwamen we toch veilig aan op de plek van bestemming :) We hadden lekker gegeten en zijn uiteindelijk weer naar huis gegaan om te gaan slapen.

Dinsdag was de grote dag van het raften! We werden opgehaald bij ons hotel, door een lege bus, en na 500 meter kwamen we al aan bij het punt van bestemming. We moesten even gaan betalen, kregen wat instructies en mochten ons helmpie en zwemvestje uitzoeken. Omgetoverd tot Eppie en Eppo mochten we plaats nemen in een andere bus die veel weg had van een aanhangwagen met banken. Na al onze spullen te hebben achtergelaten gingen we op weg naar het beginpunt. We baalde ontzettend want de heenweg was echt prachtig en vol mooie fotomomenten, helaas lag de camera bij het boekingkantoor We kregen weer wat instructies( wat te doen als je omslaat, wat te doen als je wordt ondergezogen door de stroming enz.)en de teams werden verdeeld. Eerlijk was anders want de andere boot had 2 volwassen mannen en 2 volwassen vrouwen en onze boot bestond uit Eppie & Eppo en 2 andere dozen die niks zeiden en niets deden… Daar gingen we; eerst werd er gevraagd wie er zin had om hard te peddelen…Na een lange stilte zijn wij voorin gaan zitten en kon het oefenen op het water beginnen!Na wat peddelen werd er gevraagd of we toch allemaal wel een zwemdiploma hadden :S Ook deelde onze instructeur mede dat dit zijn eerste keer was(als instructeur zijnde) maar we moesten niet bang zijn want hij had véél tv gekeken!:s Voor iedere rapid(stroomversnelling) vertelde de instructeur iets over de versnelling zelf(erg, niet erg)en wat er van ons verwacht werd. Ellen had ons verteld dat we minstens 8 bijna-dood-ervaringen zouden meemaken…Helaas was dit niet het geval! We hebben erg genoten van het mooie uitzicht, de stroomversnellingen en de barbecue achteraf! :) Omdat Maaike de halve Nijl had binnengekregen tijdens een stoeipartij met de instructeur, had ze erg last van buikkrampen en schijteritus. Niet echt relaxt!

We kwamen terug aan bij het kamp en we konden kiezen tussen een dorm of een tent. Ik had gelijk het idee dat we in een donker hol of op de grond in een koepeltent moesten slapen. Na te hebben gekeken bleek de dorm inderdaad een donker hol maar de tent was echt supergezellig!! Er stonden 2 bedden in en we hadden vanuit ons bed uitzicht over de Nijl. :) Het was echt een toffe en relaxte plek om te verblijven! De volgende dag stond al op tijd ‘the other side of Jinja tour’ gepland dus gingen we lekker slapen :)

Woensdagochtend heeft de aanhangwagen ons weer terug naar town gebracht waar onze tour kon beginnen. We begonnen bij het community centre van Jinja, opgezet door 2 Nederlanders. Hier kunnen straatjongeren een beter leven opbouwen door het maken van kaarsen, lampenkappen, schalen enz. en deze vervolgens weer te verkopen. Na een rondleiding door het huis zijn we de straat opgegaan. We liepen eerst naar een achterbuurt wat ze ‘’Black Smith’’ noemde. Hier zaten heel veel mannen met metaal te werken. Na een wandeling door deze buurt, waar ze totaal geen vrouwen gewend waren, gingen we naar het industriegebied van Jinja.

Vanuit het industriegebied zijn we naar de lokale markt en de heksenmarkt geweest. Helaas was de heksenmarkt maar heel klein en bestond deze grotendeels uit dode dieren(katten, honden, apen en ocelots). Ook de mensen waren erg onvriendelijk zelfs een beetje eng. Lunchtijd was aangebroken en onze gidsen namen ons mee naar een lokaal tentje waar we gegeten hebben en naar de wc konden. Na het eten ging ik samen met Maaike naar de ’lokale’ wc die ergens in een afgelegen straatje stond. Toen Maaike boven het gat hing werd ik belaagd door meisjes die geld vroegen en tegen een container aan stonden te plassen. :s Daarna moest ik ook nog even naar de wc maar ik moest toch wel snel doorplassen want de mensen begonnen, naar elkaar, met stenen te gooien. We zijn weer snel naar binnen gegaan waarna onze wandeling weer voortgezet kon worden. We kwamen door een winkelstraat en onze(die van Maaike en mij)shopkriebels werden niet echt gewaardeerd door de rest van de groep. We werden even op het matje geroepen, omdat het toch niet helemaal de bedoeling was om te shoppen tijdens deze tour. Daarna zijn we de sloppenwijk ingegaan. We moesten op tijd weer terug zijn omdat we ´s avonds een Sunset booze cruise gingen doen.

´s Avonds stapte we aan boord voor de Sunset booze cruise, wat eerder de bejaarden boot had kunnen heten. Gelukkig was de bemanning wel erg aardig en was het eten echt heel lekker!Ook was er gelukkig een wc aan boord!Eenmaal weer aan wal zijn we bij onze prachtige slaapplek nog wat gaan drinken en toen merkte wij allebei dat er iets niet helemaal goed was gegaan. We zijn op tijd gaan slapen omdat we ons niet goed voelde en omdat de bus om half9 zou vertrekken.

Op de dag van vertrek richting huis zat Ellen al om kwart voor 8 op ons te wachten. Wij kwamen pas om kwart over 8 aan omdat we nog wat dingen moesten regelen en omdat we een taxi hadden genomen die na 10meter al zonder benzine kwam te staan!:( Balen! Na een hele hoop gehaast en gestress kwam onze bus ook een uur te laat, gelukkig had Ellen aan ons ontbijtje gedacht :) En hadden we ook nog tijd om alle foto’s uit te wisselen. :) Toen we in de bus zaten voelde het wel weer goed om naar huis(Kisumu)te gaan.
Eenmaal thuis gekomen in Nyalenda bleek dat er al een week geen water was en dat alle straatjongens terug thuis geplaatst waren. (Ik ben vanuit de Duke of Breeze verhuisd naar de sloppenwijk hier in Kisumu en ik woon nu gezellig bij Maaike en een gastgezin!).

Vrijdag stond de kapster al zeer vroeg voor mijn deur want vrijdag liet ik mijn haar in vlechten. 4 uur en een aantal kilo nephaar verder…Zat alles er in! En nu heb ik heel veel lange vlechtjes! (foto’s op facebook:)). Verder hebben we nog wat boodschappen gedaan en dingen geregeld voor de rest van de week!
Zaterdag hebben Maaike en ik toch maar weer besloten om even naar het ziekenhuis te gaan.. Mijn buikpijn was echt nog niet over en ik ben iedere keer heel erg duizelig. Maaike had echt last van haar darmen en buik. Dus weer een urinemonster en nu moest er ineens wel bloed geprikt worden:S Na weer een hele dag in het ziekenhuis te hebben gezeten kwamen eindelijk de uislagen. De infectie is nog niet weg en de bacterie zit er nog steeds Dus weer aan de antibiotica.. Ondertussen had Maaike een zalf gekregen voor haar voet(omdat ze in Oeganda was gebeten door een of andere insect!)en ging ze naar huis met een potje omdat ze nu niet naar de wc kon. Ook hebben we vandaag 2 kippen gekocht voor het paasdiner van zondagavond. Ik deed net alsof ik er verstand van had en voelde wat aan de kippenborstjes en concludeerde dat deze toch echt wel wat mager waren en dat we daar niet zoveel geld voor gingen betalen. Uiteindelijk zijn we met 2 redelijk dikke kippen voor een goede prijs naar huis gegaan. Ik moest ze aan de poten mee achter op de piki piki mee naar huis nemen maar ze begonnen allemaal te fladderen, dus had de fijne kippen mevrouw ze in een plastic zak gestopt:S Gelukkig leefde ze nog toen we thuis aankwamen!

’s Avonds zouden we op pad gaan met Felix om straatwerk te gaan doen. Eerst had hij ons een hoop te vertellen waar wij niet blij mee waren.. Eerst was straatwerk altijd gratis om mee te gaan maar nu werd er even verteld dat wij het eten, vervoer en beveiliging moesten gaan betalen! Daar waren we het niet mee eens. Voordat we gingen moest ik eerst nog mijn verpleegkundige trukendoos tevoorschijn halen omdat er een jongetje een gat in z’n hoofd had. Hij was door een andere jongen met een steen op z’n achterhoofd geslagen en niemand wilde hem helpen. Zelfs de familie stond toe te kijken en mij vooral ook uit te lachen dat ik de jongen wilde helpen. Zijn hoofd bloedde behoorlijk en hij had al een flinke bult! Echt heel sneu, vooral dat niemand ernaar omkijkt en zich voor het jongetje interesseert.
Uiteindelijk zijn we toch meegegaan om straatwerk te gaan doen. We hadden afgesproken met Felix dat we met 5 jongens wilde praten en eten wilde geven. Eenmaal op de straat werd ik al overdonderd door de hoeveelheid jongens(vooral erg jonge jongens van een jaar of 10-11)die met een flesje lijm onder hun neus liepen… Ze liepen gelijk allemaal achter ons aan en wilde ons allemaal een handje geven. (Wij waren echt de enige blanke en enige vrouwen in heel de omgeving)Felix nam ons mee naar een straatje achteraf, naar een soort van hok, waar de jongens te eten kregen. Onze beveiligingsman stond buiten en Maaike en ik zaten binnen tussen de hongerige straatjongens. Iedereen riep dat ze wat wilde eten en dat wij eten moesten kopen. Op een gegeven moment begonnen er 2 jongens te vechten gelukkig werden ze snel uit elkaar gehaald. De jongen die weg werd getrokken keek mij aan en zei ‘I’m going to kill that boy!’. Hier ben ik echt heel erg van geschrokken omdat ik weet dat hij het meende! Toen vertelde Felix ons dat wij even 5 jongens uit moesten zoeken die te eten zouden krijgen.. Wij wilde echt niet kiezen tussen de vele jongens die er zaten niet alleen omdat het gewoon oneerlijk was maar ook omdat wanneer er ruzie komt of wanneer de pleuris uitbreekt, wij als eerste aan de beurt zijn! We hadden besloten om naar buiten te gaan en we hadden tegen Felix gezegd dat we niet op deze plek en op deze manier wilde werken omdat het echt te gevaarlijk was! Ik zat ondertussen ook echt te trillen als een rietje en schijnbaar was mijn hoofd ook om te lachen. Er was ook constant een oudere vent, die echt heel erg onder invloed was, die ons elke keer mee wilde trekken, ruzie ging zoeken en in de tuk tuk wilde springen. Doodeng!! Uiteindelijk waren Maaike en ik snel in een tuk tuk gesprongen, omdat we zo bang waren, en zonder dat we wisten waar we heen gingen zijn we weggereden. Felix reed ons wat later voorbij met 5 straatjongens in de tuk tuk. We stopte ergens verderop langs de weg om de jongens eten te gaan geven! Eerst moesten Maaike en ik geld wisselen dus wij naar een vrouwtje aan de kant van de weg. Het was echt superdonker en we zagen vrijwel niets. Ik liep terug naar de jongens en de tukt uk toen ik opeens anderhalve meter naar beneden viel Ik viel in een goot tussen de straat en de ‘stoep’ en stond tot mijn middel in iets wat voelde als water..Maar ik wil echt niet weten waar ik in stond, waar ik in was gevallen of hoe ik eruit zag of rook:S Dit was echt niet leuk want nu moesten we ook terug naar huis om te wassen(zonder dat er water is op Nyalenda)en om om te kleden. Er was dus geen tijd meer om de straatjongens mee eten te geven. Echt KAK! We zijn maar lekker gaan eten bij de Green Garden als troost, hadden we echt verdiend na zo´n avond!

Zondag 2e paasdag, Jeroen is vandaag jarig… Echt balen dat ik nu in Kenia zit en hij in Bolivia. Het is vreemd om hem niet als eerste te feliciteren om 12 uur of lekker naast hem wakker te worden Echt niet leuk.. Dus een beetje sip wakker geworden en verdwaasd naar de ‘woonkamer’ waar ons een heeeeerlijk paasontbijtje stond te wachten(niet dus!). We hadden een slap bakske thee en droog brood. Gelukkig had Maaike een secret stash in haar kamer; een pot pindakaas:) Toen kwam Steve niet al te vrolijk binnen dat we toch echt NU die kippen moesten gaan slachten! Dus net wakker, op half nuchtere maag naar buiten om ons avond eten om te brengen:S Maaike wilde als eerste. Steve legde ondertussen uit wat ze allemaal moest doen. ‘Ga op de vleugels en de poten staan, pak zijn kop vast en snij zijn nek in een keer door zodat de kip niet hoeft te lijden!’. Maaike ging op de vleugels en de poten staan maar toen ze(met het mes in haar handen)de kop moest vast houden werd het haar iets te veel en wilde ze niet meer! Steve vond dat de kip niet zo hoefde te lijden en had het van Maaike overgenomen. Toen was ik aan de beurt met mijn kip. Ik ging op de vleugels en poten staan en heb de kip zo snel mogelijk, zonder te zeuren doodgemaakt:S Het was best heftig om te doen maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ook heb ik geholpen om de kip te plukken, ingewanden eruit gehaald en gesneden. (Dit stinkt echt verschrikkelijk!) Na het ‘maken’ van het paasdiner zijn we wederom naar het ziekenhuis gegaan voor Maaike haar darmen. We hebben weer heel de dag gezellig in het ziekenhuis gezeten en gingen weer weg met een zak vol medicatie. :S Toen hebben we nog een tijd op internet gezeten want niets wilde lukken! Maar gelukkig komt alles goed!

Morgen zet ik de foto’s op facebook!

Vrolijk Pasen allemaal!

Liefs xx Evelien