'Ja, schei uit ik weet de prijzen nu wel mafkees'

Dat zeg ik tegenwoordig als ze mij uitlachen en in het Swahili tegen me beginnen te praten wanneer ik aan het onderhandelen ben over een ritje met de motor van punt A naar B. Woon je in Kenia dan moet je jezelf ook een beetje als Keniaan gaan gedragen en dat is niet altijd vriendelijk. Als je besluit om met een bestuurder mee te gaan die je niet kent(ookal is dit de Boda Boda; fiets, de Piki Piki; Motor/brommer of Matatu; busje voor ongeveer 12 man-waar-ze-soms-wel-30-man-instoppen)staat je altijd een pittige onderhandel partij te wachten. Voor een ritje waarvan ik weet dat het 30 bob kost(Dat is heel gunstig gerekend ongeveer 30 eurocent)vragen ze gerust 100 shilling(ongv. 1 euro). Ik versta niet zo goed swahili..Maar ik ben niet gek.

Dit is het begin van elke dag. Eerst moet ik een matatu zien te vinden, een die naar het ziekenhuis gaat. Dan moet ik(met veel moeite)onderhandelen terwijl ik weet wat de Kenianen betalen. En dan nog maar ergens een plekje zien te vinden zonder dat je uit het busje kan vallen. En dan hoor ik ze praten; mzungu hier mzungu daar(goh zouden ze het over de enige blanke in dit busje hebben?????).

Ik ben altijd blij als ik weer uit kan stappen en bijna bij het ziekenhuis ben. En dan begint de levensgevaarlijke oversteek naar het ziekenhuis. Ik heb afgelopen keren in het ziekenhuis geassisteerd bij bevallingen en hechten van vrouwen na uitscheuren of episiotomie(inknippen). Ook heb ik bij een kindje, wat 2 extra pinkjes had, de pinkjes afgebonden(zie voor actiefoto’s;facebook). Verder had ik mijn bevallingenpak al aan om de eerste bevalling te gaan doen maar toen snapte de studenten niet helemaal wat zij mij moesten laten doen. Dus daar stond ik dan, met mijn kaplaarzen,een schort en mondkapje op. Al was het mondkapje vervangen door een sigaar, leek ik net ma flodder. Nou nog geen bevalling gedaan, dus de kleren maar weer uit.

Ik heb afgelopen tijd Tamara en Margriet rondgeleid in het ziekenhuis. Dit was erg gezellig en ook fijn, omdat ik op deze manier ook mijn belevenissen en gedachtes kon delen. Nu zij het ook gezien hebben snappen ze waar ik het over heb als ik over het ziekenhuis praat. We zijn op alle afdelingen geweest en ik heb ze alles laten zien. Ook heb ik gelijk een hoop foto’s gemaakt voor mijn project. Het waren beide bijzondere dagen, vooral omdat ik voor de 2e en 3e keer naar het mortuarium ben geweest en omdat Tamara en Margriet allebei een bevalling konden meemaken.

Op woensdag, na dat ze mee was geweest naar het ziekenhuis, was Margriet haar afscheidfeestje. Samen met Maaike hebben Margriet en ik een heel feestmaal in elkaar gezet voor iedereen die kwam. Het feest begon om half 4, dus de Kenianen kwamen rond een uur of 7. We hadden echt superlekkere dingen gemaakt zoals gehaktballetjes en gevulde eieren. Het was echt onwijs gezellig!Als ik terug ben in Nederland ga ik zeker naar Assen om te feesten in Margriet haar nieuwe (t)huis!

Op donderdag was de opening van het straatjongens huis in Nyalenda. Het zou beginnen om half 2, dus het begon je-raad-het-al om een uur of 4, African time. Het huis is echt supermooi geworden. De leerlingen van de Art school hebben mooie muurschilderingen gemaakt en heel het huis is ingericht met leuke lampen, klokken, landkaarten, servies enz. Voordat het gebouw geopend werd hadden de straatjongens(en meiden)een heel stuk voor ons ingestudeerd. Ze hadden een appriciation poem geschreven waarin ze zeiden dat ze ons erg dankbaar waren voor ons werk. Bij heel veel dingen dacht ik ‘jongens moet dit zo langdradig, schiet eens op’ maar bij heel veel dingen dacht ik ’ooh wat lief en wat fijn dat ze dit waarderen’.De jongens zongen dat ze voor altijd van de straat weg zouden blijven en op een gegeven moment kwamen de meiden van de girls school van Pandipiri(jongens en meiden zitten hier gescheiden vanwege de vele verkrachtingen)en die begonnen met het zingen van een lied. Dit liedje zal ik niet vergeten; ‘Please listen to us, brothers and sisters. How ugly and dirty we may seem. Please listen to us, please listen to us’. Dit was echt aangrijpend. Dat deze kinderen zo over zichzelf denken is echt verschrikkelijk. Na de opening van het gebouw kreeg iedereen ranja en mama had wel 60kg versgemaakte popcorn. Het leek wel alsof de kinderen al in geen jaren te eten hadden gekregen(net als wij^^).

Die avond zouden we als afscheid van Margriet en de studenten gezellig uit eten gaan op de Rooftop, maar daar lag de stroom er weer eens af. Dus zonder licht, eten en gezelligheid…toch maar naar The Green Garden!Toen kwam het nieuws dat ze nog gezellig een dagje zouden blijven.

Vrijdag ben ik ’s middags richting Panda’s Paradise gegaan, waar de studenten en de coaches(Margriet, Bart en Sarah)verblijven. We hebben heel de middag lekker gezwommen en in de zon gelegen. Ik ben ook even langs Margriet haar kledingkast geweest om te winkelen. Ze had heel veel dingen die ze anders zou weggooien!Dus ik ben een hoop leggings, shirtjes en meer rijker. Dit komt echt supergoed uit want als ik in mijn kast kijk ziet het er maar zielig uit, die 17kg die ik in mijn backpack heb meegenomen. ’s Avonds kwam iedereen gezellig naar de Rooftop om nog een laatste drankje te doen en nu echt echt echt afscheid te nemen. Het was erg gezellig en we zijn nog tot laat blijven hangen. Na een hoop drankjes, geklets, de laatste foto’s en van sommige wat tranen moesten de dames naar beneden om richting huis te gaan. Nog een laatste knuffel en een kus en nu maar afwachten of de volgende groep studenten ook zulke leuke meiden zijn!

Zaterdag had ik met Maaike en Bart afgesproken om naar de Masai markt te gaan. Rond een uur of half 11 begon het hele circus. Ik was al een keer geweest zonder dingen te kopen maar alleen om te kijken wat ik graag zou willen hebben. Nu weet Bart gelukkig welke mensen die wel en niet moet hebben op de markt. Sommige zijn echt heel aardig en gewoon normaal met hun prijzen en sommige vragen echt belachelijk veel geld en zijn bijzonder irritant! Binnen no time had ik mijn armen vol met tassen hangen en een lege portemonnee. We hebben nog even gekeken hoe een man voor Maaike wat schaaltjes maakte. Wat je al niet kan doen met een watje, wat kleurstof en een mesje..Echt knap!

Na het shoppen ging Maaike richting Nyalenda want die ging lekker lunchen met Julie(Keniaanse)en ik ging samen met Bart lunchen op de Rooftop, want we moesten allebei ook nog veel dingen op de computer doen. Uiteindelijk hadden we lekker geluncht en een hoop aan school gedaan. Op naar Nyalenda voor het avondeten, mama had speciaal frietjes gemaakt omdat ik bleef eten(en ook een beetje omdat Bart een nachtje op Nyalenda sliep). Voordat we gingen moest ik nog even omkleden en toen pas besefte ik wat ik eigenlijk allemaal wel niet gekocht had :P Mijn bed lag voornamelijk vol met tassen(een stuk of 6)en sjaals(ook stuk of 3-4)dat krijg ik dus als ik in het buitenland ga ‘shoppen’ zonder Jeroen……Maar wij vrouwen kunnen maar niet genoeg tassen en sjaals hebben toch?!

Onderweg naar Nyalenda, na weer het langdradige onderhandelproces voor een piki piki. Heb ik Maaike en mama nog even geholpen in de keuken en heb ik eindelijk de eerste kakkerlakken gezien bij het gat(wat hier de wc is). Die beesten zijn echt supergroot en heeeeeeel smerig! Ik was echt bang dat ze over me heen zouden kruipen, gatver!!!! :s Het eten was echt gezellig en lekker. Heel de familie zat aan tafel en we hadden een enorme pan met frietjes die steeds werd aangevuld, met een pannetje vlees wat erg lekker was maar waarvan ik niet zeker wist wat voor beest het ooit was geweest en de lekkere tomatensalade die Maaike en ik hadden gemaakt. Er werden wat kinderen naar bed gebracht omdat ze al lekker op mijn schoot lagen te slapen. En daarna hebben we onder het genot van een wijntje nog gezellig buiten zitten kletsen.

Ik had rond een uur of half 11 toch Sammy maar gebeld(tuk tuk driver) ook al vonden Steve, John, Julie, Benthe en mama dat ik gewoon moest blijven slapen. Daar ging ik dan rond een uur of 11, pikkedonker, gezellig door de sloppenwijken van Kisumu terug naar huis…. Sammy is altijd vrij langzaam en nu stuiterde ik zowat de tuk tuk uit omdat hij zo hard reed. Sammy had me netjes thuis afgezet en toen heb ik Maaike nog even een geruststellend smsje gestuurd dat ik veilig thuis was aangekomen en er geen enge negers onder mijn bed lagen!:P Vandaag wat boodschappen gedaan en met Maaike, Jessica en Julie gegeten bij Mon Ami. Nu nog een hoop doen op internet en dan gezellig wat yogurt met fruit als avondeten samen met Maaike!Morgen is het weer maandag en dan begint de werkweek weer.

Zaterdag 9 april komt Ellen naar Kisumu, vriendin van Maaike, die zit nu voor vrijwilligerswerk in Uganda. Dus dan gaan we ook allemaal leuke en gezellige dingen doen:)

Nu hoef ik in ieder geval nog maar een weekje te wachten voor ik Jeroen weer kan spreken(als alles goed is)want die mis ik wel heel erg…Een maand geen contact is echt niet leuk of gezellig dus ik hoop dat hij weer snel uit de rimboe komt :P

Liefs xx