Nyati, Swala, Ndegi en meer in Naivasha!
Door: evelieninafrica
Blijf op de hoogte en volg Evelien
27 Maart 2011 | Kenia, Kisumu
De tijd vliegt!Ik begin nu al aan mijn derde week hier in Kenia. De afgelopen weken heb ik erg gezocht naar een hoofddoelstelling voor mijn project. Het is erg lastig om hier ‘even’ een project op te zetten. Als je aan de verpleegkundigen in het ziekenhuis vraagt wat er volgens hun veranderd moet worden dan zijn het alleen materialistische dingen: meer bedden, meer ruimte, meer spullen enz. Helaas kan ik ze dat niet geven want ik heb daar nou eenmaal ook geen geld voor.
Omdat ik dus niets op materialistisch gebied kan doen komt het neer op het sociale-psychische denken van de verpleegkundigen en de manier van werken. Omdat ik er inmiddels wel achter ben dat Kenianen niet willen veranderen en al helemaal niet voor een mzungu zonder geld, heb ik besloten een boek te maken voor de volgende groep HBO-V Studenten die naar Kisumu, Kenia komt. Ik ga elke afdeling af en maak alles compleet met foto’s, beschrijvingen en tips. Voor op de afdelingen maak ik een lijst wat ze de studenten eventueel kunnen leren. Op deze manier weet ik dat er in Nederland in ieder geval wat mee gedaan wordt.
Voordat ik met alles begin zit er eerst een tripje aan te komen. Samen met Sarah, Bart, Jessica, Maaike en John(Keniaan) vertrek ik naar Naivasha. Het was een beste 4 tot 6 uur rijden dus we gingen al vroeg weg(toch uiteindelijk op redelijk Afrikaanse tijd vertrokken^^). Op de heenweg konden we genieten van alle mooie landschappen die Kenia te bieden heeft zoals bijvoorbeeld de vele theeplantages!
Onderweg zijn we gestopt om een bakkie thee te drinken en soms om even, heel Afrikaans, (in de bosjes)te plassen. De stops die we maakten om te plassen wekte nog al wat hilariteit op bij de lokale boeren die waarschijnlijk nog nooit zoveel mzungu billen hadden gezien! Ook werden we op een gegeven moment gewaarschuwd dat we hier eigenlijk echt niet moesten stoppen met auto omdat hier veel struikrovers zaten(ook op het midden van de dag!)die dus heel je auto leegroven en god mag weten wat er nog meer gebeurd. Dus wij snel iedereen weer opgetrommeld en toen zei Bart ineens: ‘Owja dit is die hele-gevaarlijke-plek-waar-je-nooit-mag-stoppen!’ Heel goed Bart, gelukkig leven we allemaal nog.
Uiteindelijk kwamen we rond de middag aan bij Hell’s Gate. Toen ging het gebeuren want Sarah, Maaike en ik zouden te paard door het National Park gaan. Nou daar kwam hij aan hoor mijn stalen ros. Het leek wel alsof dat paard bijna omviel van de rabiës, telkens zat dat beest overal aan te knauwen(inclusief aan mij)en hij kon niet normaal stil blijven staan. Na een tijdje wachten kwamen ook de paarden van de andere meiden. Sarah begon op de rustige witte en Maaike wilde de snelle herrieschopper. En daar gingen we, al snel merkte ik dat mijn paard alleen maar wilde eten en knauwen in plaats van rijden. Ik kon de rest dus ook echt niet bijhouden. Gedurende de eerste 2 uur van de rit zijn we meerdere keren van paard gewisseld. Dat rabiës paard wilde nou eenmaal niet naar mij luisteren, toen ik op die wilde ging sloeg dat beest op hol en viel ik er bijna af daarna ging ik op die witte en durfde ik eigenlijk niet meer te rijden.
Conclusie: Evelien ging toch maar lekker mountainbiken. Dit had dus als gevolg dat Bart op het paard ging(Bart vind paarden niet zo leuk),ik ging met Jessica mountainbiken en Sarah en Maaike gingen voorop te paard. Op een gegeven moment slaat dat beest waar Maaike opzit weer op hol en zien we Maaike bijna in de boom hangen. Uiteindelijk na heel wat paarden gewissel, mountainbiken, slappe lach van Sarah en een hou-je-hart-vast moment voor Maaike kwamen we aan bij de ingang van de Gorge(kloof).
Omdat de rest dit allemaal al gezien had gingen Jessica, Maaike, ik en de gids met z’n vieren de tocht maken. De gids zei dat het een tocht van 17km was en we hebben er ongeveer anderhalf tot twee uur op gelopen(in de stromende regen). We hebben echt veel mooie dingen gezien, mooie natuur, warm water bronnen en een deel van de kloof waaruit de Lion King is getekend. Ik heb zo gelachen, de gids van alles wijsgemaakt en nog meer gelachen dat ik eigenlijk te moe was om terug te fietsen naar het begin van het park. Uiteindelijk heb ik een deel terug gefietst en toch nog een deel terug paardgereden(stapvoets) omdat dat beest van Maaike niet meer te houden was en al helemaal niet meer als ze ging draven of in galop.
Eenmaal aangekomen bij het Fisherman Camp waar we sliepen, stond het tentje van Bart en Sarah al opgezet en gingen we allemaal om de beurt douchen in ons huisje. Uiteindelijk toch allemaal koud gedoucht omdat die pannenkoeken van het kamp de kachel uit hadden gedaan.
Daarna lekker gegeten en toen naar ons bedje om te slapen. Ik snapte eerst niet helemaal waarom Jessica met haar kleren aan in bed ging liggen totdat ik ging kijken wat er onder mijn dekbed, matras en kussen lag. Onder mijn kussen kwam een enorme kever vandaan en in de rest van mijn bed lagen allemaal kleine zwarte en bruine puntjes wat leek op kleine beestjes, bedbugs. Toen ik dit tegen Maaike zei sprong ze bijna gillend door der klamboe heen, haar bed lag ook vol met vieze dingetjes en beestjes. Na een heerlijke nachtrust ‘ahum’ ,gezellig bakkie thee en een spelletje mens-erger-je-niet was de rest ook wakker om te gaan ontbijten. Na het ontbijt begonnen we aan de terugreis. We wisten nog niet wat we wilden doen op de terug weg maar het weer werd er niet beter op. Uiteindelijk zijn we bij Nakuru gestopt om naar Lake Elmenteita te gaan(in de stromende regen). Hier zouden heel veel flamingo’s zitten, die hadden waarschijnlijk ook niet zoveel zin in regen want we hebben er geen een gezien. Wel veel lepelaars, soort ooievaars en pelikanen.
Toen ik eindelijk weer thuis was ben ik helemaal kapot in slaap gevallen. De dag erna(vrijdag)begon het schilderen op Nyalenda al vroeg(ik was er rond half 11). Na een hele dag schilderen hebben we met z’n alle bij Bart, Sarah en Margriet gegeten en zaterdag begon het schilderen weer. Zaterdag zijn we heel ver gekomen met schilderen en alles is bijna af. Toch word je niet echt vrolijk van een hele dag wc’s schilderen(helemaal niet omdat dit Afrikaanse wc’s zijn;gat in de grond)maar omdat we vandaag zover zijn gekomen kunnen er wat leuke finishing touches worden aangebracht aan het huis. Ook leuk voor de straatkinderen. Zaterdag kwam ook de familie van Maaike en hebben we met z’n alle nog gezellig wat gedronken op The Rooftop. Zondag heb ik de hele dag weer hard aan mijn project gewerkt zodat ik weer fris en fruitig mijn stageweek kan beginnen.
Dat frisse en fruitige begin ging helaas niet door, ik ben de afgelopen dagen ziek geweest en heb alleen op bed gelegen. Op mijn stage dachten ze al dat ik van de aardbodem was verdwenen omdat ik natuurlijk geen telefoonnummer had waarop ik me ziek kon melden..
Ik voelde me hier best schuldig over maar blijkbaar maakt het in Afrika niet zoveel uit of je met een meer of minder bent.
Nu ik wat langer op de afdeling sta begin ik ineens te snappen waarom de mannelijke doktoren en clinical officers mij zoveel uit willen leggen. Iedere keer komen ze naar me toe en willen ze weten of ik nog vragen heb en leggen ze me alles uit. Van het foetale hart tot het uitpluizen van de placenta(niet op papier maar in het echt!)en dan denk ik iedere keer weer: wat fijn dat die mannen me zoveel uit willen leggen!Totdat dan de vraag komt of ze mijn telefoonnummer of e-mailadres mogen en of ik niet langs wil komen bij hun op de compound of ze willen naar mij toe komen.
Dan kijk ik weer tegen het echte Afrika aan, het Afrika waar iedereen iets van je wil en waar alles een prijs heeft, zelfs uitleg aan een studente. Denk ik dat ze me iets willen vertellen omdat het ze serieus iets interesseert dat ik er veel van kan leren willen ze alleen heel graag een mzungu vrouw. De nieuwsgierigheid, spontaniteit en openheid daalt bij mij heel erg op zo’n moment en de leergierigheid is ook ver te zoeken omdat er telkens iets achter zit. Als ik dan weer vertel dat ik getrouwd ben dan snappen ze dat niet of dan maakt het ze niet uit. Je kan toch 2 mannen hebben!Helemaal als de ene blank is, dan kan een donkere man er ook nog wel bij. Dat gevoel en de Afrikaanse mannen zal ik missen als kiespijn wanneer ik weer in Nederland zit. (Natuurlijk zijn ze niet allemaal zo maar het overgrote deel……….)
Afgelopen week ben ik ook naar het mortuarium van het ziekenhuis geweest. Dit is echt de meest heftige ervaring tot nu toe. Je kan je niet voorstellen hoe ze hier met overleden mensen omgaan. Ik ging door de lange gang naar de ‘koelkasten’, ik dacht dat het pas om de hoek begon maar ik struikelde zowat over het eerste lijk(de allereerste want ik had nog nooit een lijk gezien…). Daarna liepen we door naar een kleine ruimte waar de zogenaamde koelkasten waren, zeg maar gerust gewoon kasten want er was niets koels aan. Hier lieten ze me zien dat je privé ruimtes had en publieke ruimtes. Privé, met z’n 3en onder elkaar elk op een aparte schuif en publiek, met z’n 3e op 1 schuif(opgestapeld)wat dus 9 man per kast maakt. Een kast is ongeveer een meter hoog en een halve meter breed dus dat was erg krap. We liepen door naar de kamer waar alle politiezaken lagen(niet gekoeld)gewoon naast elkaar op de grond, daarna naar de kamer waar de ongeïdentificeerde lichamen lagen.
Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks gezien.. aan de ene kant lagen wat vrouwen, half aangevreten, wat ledenmaten die miste en opgeblazen buiken. Voor me stond een tafel vol met lichamen die over elkaar en door elkaar heen lagen, ik zag een babyhandje, de rest was echt niet meer te herkennen. Ik stak mijn hoofd voorzichtig om de deur en zag achter de deur een man liggen die ook al aangevreten was door de beestjes en waarschijnlijk de warmte. Toen wilde ik eigenlijk heel hard wegrennen en een potje gaan zitten janken. Zo ga je toch niet met mensen om?!But this is Africa en ik ben blij dat ik het gezien heb. Ook heb ik besloten weer terug te gaan om foto’s te maken. Hier zouden ze eens geld in moeten stoppen. Zodat als je begraven word je niet lijkt op iets wat net uit een horrorfilm is gekropen. Maar dat alles gewoon menselijk gebeurd.
Van de ene heftige ervaring weer door naar de volgende want vanaf morgen zal ik er toch echt aan moeten geloven, mijn eerste bevalling..
Liefs xx
Ps: de eerste foto’s van het ziekenhuis staan op mijn Facebook pagina!
Omdat ik dus niets op materialistisch gebied kan doen komt het neer op het sociale-psychische denken van de verpleegkundigen en de manier van werken. Omdat ik er inmiddels wel achter ben dat Kenianen niet willen veranderen en al helemaal niet voor een mzungu zonder geld, heb ik besloten een boek te maken voor de volgende groep HBO-V Studenten die naar Kisumu, Kenia komt. Ik ga elke afdeling af en maak alles compleet met foto’s, beschrijvingen en tips. Voor op de afdelingen maak ik een lijst wat ze de studenten eventueel kunnen leren. Op deze manier weet ik dat er in Nederland in ieder geval wat mee gedaan wordt.
Voordat ik met alles begin zit er eerst een tripje aan te komen. Samen met Sarah, Bart, Jessica, Maaike en John(Keniaan) vertrek ik naar Naivasha. Het was een beste 4 tot 6 uur rijden dus we gingen al vroeg weg(toch uiteindelijk op redelijk Afrikaanse tijd vertrokken^^). Op de heenweg konden we genieten van alle mooie landschappen die Kenia te bieden heeft zoals bijvoorbeeld de vele theeplantages!
Onderweg zijn we gestopt om een bakkie thee te drinken en soms om even, heel Afrikaans, (in de bosjes)te plassen. De stops die we maakten om te plassen wekte nog al wat hilariteit op bij de lokale boeren die waarschijnlijk nog nooit zoveel mzungu billen hadden gezien! Ook werden we op een gegeven moment gewaarschuwd dat we hier eigenlijk echt niet moesten stoppen met auto omdat hier veel struikrovers zaten(ook op het midden van de dag!)die dus heel je auto leegroven en god mag weten wat er nog meer gebeurd. Dus wij snel iedereen weer opgetrommeld en toen zei Bart ineens: ‘Owja dit is die hele-gevaarlijke-plek-waar-je-nooit-mag-stoppen!’ Heel goed Bart, gelukkig leven we allemaal nog.
Uiteindelijk kwamen we rond de middag aan bij Hell’s Gate. Toen ging het gebeuren want Sarah, Maaike en ik zouden te paard door het National Park gaan. Nou daar kwam hij aan hoor mijn stalen ros. Het leek wel alsof dat paard bijna omviel van de rabiës, telkens zat dat beest overal aan te knauwen(inclusief aan mij)en hij kon niet normaal stil blijven staan. Na een tijdje wachten kwamen ook de paarden van de andere meiden. Sarah begon op de rustige witte en Maaike wilde de snelle herrieschopper. En daar gingen we, al snel merkte ik dat mijn paard alleen maar wilde eten en knauwen in plaats van rijden. Ik kon de rest dus ook echt niet bijhouden. Gedurende de eerste 2 uur van de rit zijn we meerdere keren van paard gewisseld. Dat rabiës paard wilde nou eenmaal niet naar mij luisteren, toen ik op die wilde ging sloeg dat beest op hol en viel ik er bijna af daarna ging ik op die witte en durfde ik eigenlijk niet meer te rijden.
Conclusie: Evelien ging toch maar lekker mountainbiken. Dit had dus als gevolg dat Bart op het paard ging(Bart vind paarden niet zo leuk),ik ging met Jessica mountainbiken en Sarah en Maaike gingen voorop te paard. Op een gegeven moment slaat dat beest waar Maaike opzit weer op hol en zien we Maaike bijna in de boom hangen. Uiteindelijk na heel wat paarden gewissel, mountainbiken, slappe lach van Sarah en een hou-je-hart-vast moment voor Maaike kwamen we aan bij de ingang van de Gorge(kloof).
Omdat de rest dit allemaal al gezien had gingen Jessica, Maaike, ik en de gids met z’n vieren de tocht maken. De gids zei dat het een tocht van 17km was en we hebben er ongeveer anderhalf tot twee uur op gelopen(in de stromende regen). We hebben echt veel mooie dingen gezien, mooie natuur, warm water bronnen en een deel van de kloof waaruit de Lion King is getekend. Ik heb zo gelachen, de gids van alles wijsgemaakt en nog meer gelachen dat ik eigenlijk te moe was om terug te fietsen naar het begin van het park. Uiteindelijk heb ik een deel terug gefietst en toch nog een deel terug paardgereden(stapvoets) omdat dat beest van Maaike niet meer te houden was en al helemaal niet meer als ze ging draven of in galop.
Eenmaal aangekomen bij het Fisherman Camp waar we sliepen, stond het tentje van Bart en Sarah al opgezet en gingen we allemaal om de beurt douchen in ons huisje. Uiteindelijk toch allemaal koud gedoucht omdat die pannenkoeken van het kamp de kachel uit hadden gedaan.
Daarna lekker gegeten en toen naar ons bedje om te slapen. Ik snapte eerst niet helemaal waarom Jessica met haar kleren aan in bed ging liggen totdat ik ging kijken wat er onder mijn dekbed, matras en kussen lag. Onder mijn kussen kwam een enorme kever vandaan en in de rest van mijn bed lagen allemaal kleine zwarte en bruine puntjes wat leek op kleine beestjes, bedbugs. Toen ik dit tegen Maaike zei sprong ze bijna gillend door der klamboe heen, haar bed lag ook vol met vieze dingetjes en beestjes. Na een heerlijke nachtrust ‘ahum’ ,gezellig bakkie thee en een spelletje mens-erger-je-niet was de rest ook wakker om te gaan ontbijten. Na het ontbijt begonnen we aan de terugreis. We wisten nog niet wat we wilden doen op de terug weg maar het weer werd er niet beter op. Uiteindelijk zijn we bij Nakuru gestopt om naar Lake Elmenteita te gaan(in de stromende regen). Hier zouden heel veel flamingo’s zitten, die hadden waarschijnlijk ook niet zoveel zin in regen want we hebben er geen een gezien. Wel veel lepelaars, soort ooievaars en pelikanen.
Toen ik eindelijk weer thuis was ben ik helemaal kapot in slaap gevallen. De dag erna(vrijdag)begon het schilderen op Nyalenda al vroeg(ik was er rond half 11). Na een hele dag schilderen hebben we met z’n alle bij Bart, Sarah en Margriet gegeten en zaterdag begon het schilderen weer. Zaterdag zijn we heel ver gekomen met schilderen en alles is bijna af. Toch word je niet echt vrolijk van een hele dag wc’s schilderen(helemaal niet omdat dit Afrikaanse wc’s zijn;gat in de grond)maar omdat we vandaag zover zijn gekomen kunnen er wat leuke finishing touches worden aangebracht aan het huis. Ook leuk voor de straatkinderen. Zaterdag kwam ook de familie van Maaike en hebben we met z’n alle nog gezellig wat gedronken op The Rooftop. Zondag heb ik de hele dag weer hard aan mijn project gewerkt zodat ik weer fris en fruitig mijn stageweek kan beginnen.
Dat frisse en fruitige begin ging helaas niet door, ik ben de afgelopen dagen ziek geweest en heb alleen op bed gelegen. Op mijn stage dachten ze al dat ik van de aardbodem was verdwenen omdat ik natuurlijk geen telefoonnummer had waarop ik me ziek kon melden..
Ik voelde me hier best schuldig over maar blijkbaar maakt het in Afrika niet zoveel uit of je met een meer of minder bent.
Nu ik wat langer op de afdeling sta begin ik ineens te snappen waarom de mannelijke doktoren en clinical officers mij zoveel uit willen leggen. Iedere keer komen ze naar me toe en willen ze weten of ik nog vragen heb en leggen ze me alles uit. Van het foetale hart tot het uitpluizen van de placenta(niet op papier maar in het echt!)en dan denk ik iedere keer weer: wat fijn dat die mannen me zoveel uit willen leggen!Totdat dan de vraag komt of ze mijn telefoonnummer of e-mailadres mogen en of ik niet langs wil komen bij hun op de compound of ze willen naar mij toe komen.
Dan kijk ik weer tegen het echte Afrika aan, het Afrika waar iedereen iets van je wil en waar alles een prijs heeft, zelfs uitleg aan een studente. Denk ik dat ze me iets willen vertellen omdat het ze serieus iets interesseert dat ik er veel van kan leren willen ze alleen heel graag een mzungu vrouw. De nieuwsgierigheid, spontaniteit en openheid daalt bij mij heel erg op zo’n moment en de leergierigheid is ook ver te zoeken omdat er telkens iets achter zit. Als ik dan weer vertel dat ik getrouwd ben dan snappen ze dat niet of dan maakt het ze niet uit. Je kan toch 2 mannen hebben!Helemaal als de ene blank is, dan kan een donkere man er ook nog wel bij. Dat gevoel en de Afrikaanse mannen zal ik missen als kiespijn wanneer ik weer in Nederland zit. (Natuurlijk zijn ze niet allemaal zo maar het overgrote deel……….)
Afgelopen week ben ik ook naar het mortuarium van het ziekenhuis geweest. Dit is echt de meest heftige ervaring tot nu toe. Je kan je niet voorstellen hoe ze hier met overleden mensen omgaan. Ik ging door de lange gang naar de ‘koelkasten’, ik dacht dat het pas om de hoek begon maar ik struikelde zowat over het eerste lijk(de allereerste want ik had nog nooit een lijk gezien…). Daarna liepen we door naar een kleine ruimte waar de zogenaamde koelkasten waren, zeg maar gerust gewoon kasten want er was niets koels aan. Hier lieten ze me zien dat je privé ruimtes had en publieke ruimtes. Privé, met z’n 3en onder elkaar elk op een aparte schuif en publiek, met z’n 3e op 1 schuif(opgestapeld)wat dus 9 man per kast maakt. Een kast is ongeveer een meter hoog en een halve meter breed dus dat was erg krap. We liepen door naar de kamer waar alle politiezaken lagen(niet gekoeld)gewoon naast elkaar op de grond, daarna naar de kamer waar de ongeïdentificeerde lichamen lagen.
Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks gezien.. aan de ene kant lagen wat vrouwen, half aangevreten, wat ledenmaten die miste en opgeblazen buiken. Voor me stond een tafel vol met lichamen die over elkaar en door elkaar heen lagen, ik zag een babyhandje, de rest was echt niet meer te herkennen. Ik stak mijn hoofd voorzichtig om de deur en zag achter de deur een man liggen die ook al aangevreten was door de beestjes en waarschijnlijk de warmte. Toen wilde ik eigenlijk heel hard wegrennen en een potje gaan zitten janken. Zo ga je toch niet met mensen om?!But this is Africa en ik ben blij dat ik het gezien heb. Ook heb ik besloten weer terug te gaan om foto’s te maken. Hier zouden ze eens geld in moeten stoppen. Zodat als je begraven word je niet lijkt op iets wat net uit een horrorfilm is gekropen. Maar dat alles gewoon menselijk gebeurd.
Van de ene heftige ervaring weer door naar de volgende want vanaf morgen zal ik er toch echt aan moeten geloven, mijn eerste bevalling..
Liefs xx
Ps: de eerste foto’s van het ziekenhuis staan op mijn Facebook pagina!
-
27 Maart 2011 - 17:57
Kim-dielieve:
Hee meis, wat heftig zeg wat je daar allemaal meemaakt! Wel erg leerzaam, maar zo anders dan hier. Ook al heb ik er weinig ervaring mee, zo gebeurt dat hier iig niet! :P Hier begint het weer steeds lekkerder te worden en de klok is vanacht een uur vooruit gegaan. Extra kort weekend voor ons dus :/
Heel veel succes morgen bij je eerste bevalling! Ik ben erg benieuwd.. Ik zal zo de foto's op facebook eens gaan bekijken! Is er een adres waar wij jou op kunnen bereiken of iets kunnen sturen?
Liefs xx -
28 Maart 2011 - 05:28
Rob En Marianne:
Hoi wereldreiziger fijn wat te horen.
Je zal dadelijk nog een vakantie nodig hebben om alles een plaatsje te geven.
Wat een verhaal en wat een gebeurtenissen. Maar de tijd gaat snel en dat betekend dat je je wel vermaakt! Hoe gaat het met Jeroen, heb je al nieuws van hem?
liefs -
28 Maart 2011 - 07:07
Reinder Luinge:
Hallo Evelien,
Heftig in alle betekenisen van het woord. Heftig mooi (het land) en heftig (emoties) in het ziekenhuis. Toch een ervaring waar je je leven lang aan zult denken.
Veel succes verder en hou je goed.
Groetjes van Oma en Opa Reinder -
28 Maart 2011 - 08:54
Irene :):
Evelientjeee :)
Wat een verhaal zeg! Ik vind het ook super dat je een boek maakt voor andere studente die daar op stage willen komen. Ook denk ik heel de tijd, pff waarom kan de school mij niet 1 maandje vrij gunnen..? Heel jammer, want ik had graag gezien hoe het er daar uit ziet en wat er allemaal gebeurd! Nou heel veel plezier en succes met je grote avontuur!! En met je eerste bevalling ook veel succes, ik hoop voor je dat het niet al te heftig wordt!!.
Nog een paar maandjes en dan ben je er weer :D
Kusjees Xx Mis je -
28 Maart 2011 - 13:27
Tamara:
Hee Evelien!
Wat maak jij daar veel mee! Wel goed dat je alles ziet hoe het er daar aan toe gaat! Lijkt me super heftig..
Heel veel succes en heel veel plezier!
Ennee succes met je bevallig.....
xxxx -
28 Maart 2011 - 14:07
EvelieninAfrica:
Hee! Thanks voor alle berichtjes!!!Ik kan niet iedereen persoonlijk bedanken maar toch :P Ik heb geen adres waar ik op te bereiken ben, sowieso alst eenmaal hier aankomt dan ben ik alweer thuis!Jeroen heb ik nog steeds niet gesproken en dat kan nu ook nog wel even duren..Dat vind ik niet leuk en best moeilijk maar des te meer lieve mailtjes en berichtjes moeten jullie sturen:P Ik heb de fotos op FB gezet want gister lukte dat niet echt.. Dus tot het volgende verslag! xxxxliefs -
28 Maart 2011 - 15:40
Robbin + Family ^^:
Eef!
wooo niet normaal die dingen die je allemaal ziet en doet.. wij vinden het hier allemaal zo knap van jou dat je dit doet (: en ook super goed dat je een boek gaat schrijven voor die studenten, dan zullen ze niet, net zoals jij, zomaar voor verrassingen komen te staan en weten ze een beetje wat ze kunnen verwachten. Super goed!
Looking forward naar je volgende verhaal..
Kick some ass bij die bevalling (: laat ze maar eens zien hoe het ook anders kan!
KUSJES
Robbin, Stein, Bart & Ineke
we miss you -
28 Maart 2011 - 18:46
Anne:
Lieve Evelien,
Wat een verhalen zeg, klinkt echt super indrukwekkend. Ik blijf je natuurlijk gewoon volgen nu, en ben ontzettend benieuwd naar je bevalling ;).
Heel veel succes, sterkte en plezier!
Dikke kus van Annie -
28 Maart 2011 - 21:26
Stefanie Weijts:
Sjonge jonge wat een verhalen allemaal zeg Evelienekes!
Heftig.. Inderdaad er moet iets aan gebeuren aan hoe sommige mensen met andere mensen om gaan :( Mjaa zonder geld doe je zo weinig he..
Lijkt me wel een hele ervaring zo..! Mooie foto's trouwens..
Pas goed op jezelf!
Liefs,
Stefanie -
29 Maart 2011 - 17:01
Marian En Jos:
Heeej Evelientje ,je moet echt n boek gaan schrijven over je belevenissen daar in kenia.Wij zijn weer erg blij wat van je te lezen,en laat je niet gek maken.We missen je erg.Dikke kus van ons allemaal -
30 Maart 2011 - 10:27
Gerda:
Pittig daar in t ziekenhuis, kan me voorstellen dat je erg onder de indruk bent.
K zie je nog staan, op de afdeling, na je eerste stagedag......... het begin was al zo indrukwekkend.
Veel succes! -
02 April 2011 - 08:44
Ab Bobbink:
Hoi Evelien,
Mooi verslag. Indrukwekkend ook. Beeldend, ik zie het zo voor me. Veel succes, sterkte en plezier nog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
